آزمون هاوی (Howey test) چیست؟ درک نقش آن در تنظیمات رمزارزی

امسال، با افزایش اقدامات اجرایی کمیسیون اوراق بهادار و بورس آمریکا (SEC) علیه شرکت‌های متهم به ارائه رمزارزهای غیرثبت شده به سرمایه‌گذاران آمریکایی، مقامات نظارتی، وکلا، و قضات از آزمون هاوی استفاده می‌کنند تا مشخص کنند آیا دارایی‌های رمزارز خاصی که به عنوان “قرارداد سرمایه‌گذاری” شناخته می‌شوند ، تحت قوانین اوراق بهادار آمریکا قرار می‌گیرند یا خیر؟ در زیر یک بررسی عمیق از آزمون هاوی و کاربرد آن در دارایی‌های رمزارز آورده شده است.

درک تست هاوی (Howey test)

اگر تا کنون با اقدامات اجرایی صادره توسط کمیسیون اوراق بهادار و بورس آمریکا (SEC) آشنا بوده‌اید، احتمالاً با آزمون هاوی آشنا هستید. در اینجا یک مرور مختصر از این استاندارد و نحوه کاربرد آن توسط دفاتر وکالت، دادگاه‌ها، و نظارتگران آمریکایی در ارزهای دیجیتال ارائه شده است. استفاده از آزمون هاوی در زمینه رمزارزها در سال‌های اخیر منجر به بحث‌های قابل توجهی در حوزه تنظیماتی شده است.

به عنوان مثال، پیشنهادات اولین کوین ها (ICOs) از چند سال پیش، که به سرمایه‌گذاران بازدهی‌های اصلی را به ویژه از زحمات توسعه‌دهندگان یا ترویج‌کنندگان شخص ثالث وعده می‌دادند، به عنوان پیشنهادات اوراق بهادار توسط کمیسیون اوراق بهادار و بورس آمریکا (SEC) دسته‌بندی شده‌اند. به نظر می‌رسد که نظارتگران آمریکایی و جامعه گسترده‌تر در مورد دسته‌بندی بیت‌کوین (BTC) به عنوان یک کالا به جای یک اوراق بهادار موافقت دارند. با این حال، وضعیت اتریوم (ETH) همچنان مبهم است، زیرا کمیسیون اوراق بهادار و بورس آمریکا و ریاست آن، گری جنسلر، از روشن‌سازی اینکه آیا ETH به عنوان یک اوراق بهادار در نظر گرفته می‌شود، خودداری کرده‌اند.

در اقدامات اجرایی خاص، کمیسیون اوراق بهادار و بورس آمریکا (SEC) چندین رمزارز را که به عنوان “قراردادهای سرمایه‌گذاری” یا اوراق بهادار رمزی تلقی می‌کند، شناسایی کرده است. به عنوان مثال، در شکایت علیه بایننس، کمیسیون اوراق بهادار و بورس آمریکا (SEC) رمزارزهای سولانا (SOL)، کاردانو (ADA)، پلی‌گان (MATIC)، دسنترالند (MANA)، فلو (FLOW) و کوسموس (ATOM) را به عنوان اوراق بهادار دسته‌بندی کرد. به همین ترتیب، در شکایت علیه کوین‌بیس، نظارتگر رمزارزهای اکسی اینفینیتی (AXS)، چیلیز (CHZ)، سندباکس (SAND) و دیگران را به عنوان اوراق بهادار شناخت. نظارتگر اوراق بهادار آمریکا حداقل 70 دارایی رمزی را که باور دارد اوراق بهادار هستند، نامیده است.

برای تعیین اینکه یک دارایی اوراق بهادار است یا خیر، نظارتگران به یک پرونده دادگاه عالی از سال 1946 به نام SEC vs. W.J. Howey Co. اعتماد می‌کنند. این پرونده معیارهایی را برای تعریف قراردادهای سرمایه‌گذاری تعیین کرد. طبق این معیارها، یک قرارداد سرمایه‌گذاری وجود دارد اگر سرمایه‌گذاری ارزش پولی، یک شرکت مشترک، انتظار سود و افزایش ارزش عمدتا از زحمات سازمان‌دهندگان یا شخص ثالث رخ دهد. نظارتگران و دادگاه‌ها از آزمون هاوی برای ارزیابی اینکه یک دارایی رمزارزی اوراق بهادار است یا خیر استفاده می‌کنند، با بررسی اینکه آیا سرمایه‌گذاری پولی در یک شرکت مشترک با انتظار سود عمدتا از زحمات دیگران صورت گرفته است یا خیر.

اگر این شرایط برآورده شوند، احتمالاً دارایی به عنوان یک اوراق بهادار دسته‌بندی می‌شود و مطابق قوانین فدرال، نیازمند ثبت و افشای اطلاعات می‌شود. طبق آزمون هاوی، احتمالاً یک دارایی رمزارزی به عنوان یک اوراق بهادار محسوب می‌شود اگر پروژه توکن‌ها را به شرکت‌کنندگانی که پول سرمایه‌گذاری کرده‌اند با انتظار دریافت سود یا بهره از سرمایه‌گذاری‌های مجتمع پلتفرم، صادر کند. در چنین مواردی، بازگشت سرمایه سرمایه‌گذاری به طور عمده به زحمات توسعه‌دهندگان برای مدیریت و بهینه‌سازی مجموعه سرمایه‌گذاری وابسته است، احتمالاً شرایط آزمون هاوی را برآورده می‌کند.

با این حال، استفاده از تست Howey برای دارایی های رمزنگاری به دلیل ماهیت چند وجهی آنها می تواند گیج کننده باشد. برخلاف ابزارهای مالی سنتی، دارایی‌های کریپتو می‌توانند به‌عنوان ارز، کالا، توکن ابزار (که به‌عنوان «gas» برای تراکنش‌ها استفاده می‌شود)، یا حتی به‌عنوان سهام در یک برنامه غیرمتمرکز عمل کنند. هر عملکرد ممکن است روش‌های نظارتی متفاوتی را پیشنهاد کند، که شامل پویایی‌های مختلف انتظار سود و تلاش‌های شخص ثالث است که عناصر مهم در تست هاوی هستند.

بنابراین، همان دارایی ممکن است بر اساس مورد استفاده و شرایط خاص توزیع و عملکرد آن به طور متفاوت دسته‌بندی شود. این پیچیدگی باعث می‌شود که برای نظارتگران و دادگاه‌ها اعمال یکسان آزمون هاوی بر روی طیف گسترده‌ای از دارایی‌های رمزارزی چالش‌برانگیز باشد، که به دنبال درخواست‌هایی برای راهنمایی‌های روشن‌تر یا چارچوب‌های جدیدی که با ویژگی‌های منحصر به فرد دارایی‌های دیجیتال هماهنگ شده‌اند، می‌شود. کسب‌وکارهای رمزارزی ادعا می‌کنند که کمیسیون اوراق بهادار و دولت برای برخی از دارایی‌های دیجیتال راهنمایی‌های روشنی فراهم نکرده‌اند.

کسب‌وکارهای رمزارزی انتقاداتی را به کمیسیون اوراق بهادار (SEC) مطرح می‌کنند به خاطر دستورالعمل‌های نامشخص درباره دارایی‌های رمزارزی و اتهام می‌زنند که “تنظیمات از طریق اجرا” را به جای ارائه راهنمایی‌های واضح تمرکز می‌دهد. صنعت ادعا می‌کند که آزمون هاوی که در سال ۱۹۴۶ توسعه یافته است، برای دارایی‌های دیجیتال مدرن کافی نیست و باعث کاهش نوآوری و تحریک شرکت‌ها برای مهاجرت به کشورهایی با سیاست‌های رمزارزی بیشتر می‌شود. فراخوان هایی قوی برای ایجاد چارچوب‌های نظارتی روشن و تنظیماتی که بهبود پیشرفت‌های فناورانه را حمایت می‌کنند، وجود دارد.